Oh, wat a night!!!!

Pforzheim. Zondag 11 mei 2014. Dag 14. 764 km. Moederdag. Chimène jarig.

Oh, what a night!!!

Wat een nacht!!! Regen en wind en nog meer regen. Het lijkt de zondvloed wel. Alle 40 dagen in één nacht. Toch hebben we er redelijk doorheen geslapen, al waren we wel verbaasd dat er 's nachts, toen ik naar het toilet moest, zoveel mensen rondliepen. 's Morgens bij m'n ochtendwandeling hoorde ik over de storm van de afgelopen nacht. Toch niet zoveel van gemerkt. Onze tent was wel een beetje nat, maar ja, als je 's nachts naar de wc gaat en je laat de rits van de tent open, dan regent het in, haha.
Deze morgen zijn we pas laat op pad. Eerst moet de hele tent opgeruimd en schoongemaakt. Met al dat regenweer krijg je toch een zooitje. Gelukkig scheen al snel de zon en waaide alles zo droog.
Vandaag moeten we heel veel klimmen, dat kunnen we van tevoren zien op de routebeschrijving. Nou dat hebben we geweten. Het eerste stuk van de camping tot Bretten ging goed, daarna begon het. De route voert door een enorm woud, grote bomen, veel dennen en stapels gekapt hout. Het ruikt er heerlijk! Door de storm van de afgelopen nacht liggen er veel takken op de weg. De weg zelf is zanderig en zuigt aan onze fietsbanden. Er staat nog steeds een harde wind, die we de ene keer van voren en even later van opzij hebben. We hadden gehoopt op een duwtje in onze rug maar dat was niet zo..... De weg gaat langzaam omhoog en omhoog en omhoog. Vals plat noemen ze zoiets. Echt goed vals. We puffen en zweten en er komt geen eind aan. Het bos om ons heen kraakt en kreunt en we komen geen mens tegen. Je voelt je wel erg nietig en we denken aan het liedje van Boudewijn de Groot.- hoe sterk is de eenzame fietser die, tegen de wind in, kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant. Net voor we het bos uitgaan horen we een enorm gebulder boven ons. Het gaat nog harder waaien, en oh oh er komt een nieuwe regenbui. Aan de rand van het bos zwaait het gras heen en weer, het lijkt wel een golvende zee, maar dan van gras. Best eng.
We zoeken een beschutte plek en trekken onze regenkleding aan. Wachten tot de bui wat minder wordt en fietsen door naar Pforzheim. Het blijft maar stijgen en stijgen en alles doet zeer. Armen, benen, nek en schouders. Helemaal zat ervan! Maar.....eindelijk kwamen we in de stad en toen we even stonden te overleggen naar welk hotel we wilden( er is geen camping en we wilden echt niet meer fietsen) kwam er een man aan en die wees ons de weg naar het hotel. Terwijl wij vroegen of er een plek was, paste hij op onze fietsen. Wat een hulpvaardige mensen komen we overal tegen. En wat was dat fijn, iemand die de weg weet in de stad. Hij sprak zelfs een paar woorden Nederlands. Lang geleden was hij verliefd geweest op een meisje uit Groningen, maar helaas het deerntje zag hem niet zitten. Daarna was er nog een Nederlandse vrouw in z'n leven geweest. Deze wilde zo snel trouwen dat hij er bang van werd. Het is dus niks geworden met de vrouwen uit Nederland. En hij kon er inmiddels wel om lachen.
Op de hotelkamer de was gedaan en lekker gegeten bij de griek. (Nederlanders, die in Duitsland bij de Griek gaan eten!!!!!) Maureen kreeg hier nog een mooie roos. Het is Moederdag vandaag. Nog even de wifi code van de bediening gekregen en zo konden we onder het eten even wattsappen met Stephan en Robbert.

Gr. Maureen en Gerrit